Wat gebeurde er met Ank?

Op vrijdagmorgen 28 augustus gebeurt het.
Ank Kempink, onze aanjager van Kunst-Zinnig-Brein, is in haar vakantiehuisje met haar man Bob en twee kleinkinderen. Tijdens het ontbijt laat ze een mes uit haar rechterhand vallen en begint ze onsamenhangend te praten. Ze wist gelijk wat haar gebeurde en belde haar zoon: ‘Het gaat niet goed met mij.’

‘Ik ben een ander leven begonnen,’ vertelt Ank nu. ‘Dankzij onze zoon was ik snel naar het ziekenhuis in Harderwijk gebracht. Daar constateerde men een hersenbloeding. Ik weet daar niets meer van. Ik kon helemaal niets meer. Niet bewegen, niet praten.’

‘Na een paar dagen herkende ik de mensen om mij heen: Bob, onze kinderen en kleinkinderen. Ik begreep wat ze tegen me zeiden, maar praten kon ik nog niet.
Ondertussen lag ik in het ziekenhuis in Deventer. Langzaam begon ik te beseffen wat er was gebeurd. Een forse bloeding aan de linkerkant in mijn hoofd. Ik was rechtszijdig verlamd en had afasie. Na een paar dagen begon ik te praten. Ik geloof dat het eerste wat ik zei was: Kunst-Zinnig-Brein.’

Werken aan herstel
‘Door mijn werk van activiteitenbegeleider en mijn vrijwilligerswerk voor Kunst-Zinnig-Brein weet ik wat hersenletsel kan betekenen. De wereld verandert van het ene moment op het andere.
Ik heb heel veel geluk gehad. Mijn lichaam deed het niet meer zoals ik wil, maar ik wist dat ik van binnen niet veranderd was. Ik wilde hard werken aan herstel: alles eruit halen wat erin zit.
Op 7 september moest ik het ziekenhuis verlaten en ik ging naar het revalidatiecentrum in Apeldoorn.’

‘In het revalidatiecentrum zou ik de komende maanden wonen en ik kreeg er therapie. Ik wilde weer van alles leren. Door de week zat mijn dag vol met therapie. Die kostte me veel aandacht en energie. Ik wilde alle energie die ik heb besteden aan het herstel. Dat betekende dat ik de kring mensen om mij heen erg klein moest houden. Bob, de kinderen en kleinkinderen en een enkele goede vriend of vriendin kon in mijn kringetje.
Het klinkt raar, maar eigenlijk heeft corona me geholpen om dat kringetje klein te houden. Door de strenge regels konden er maar een paar vaste mensen bij mij op bezoek.’

 

(Ank en Bas in het revalidatiecentrum op 24 september 2020 en 4 oktober 2020)

Eerste stappen
‘In het begin zat ik in een rolstoel die ik niet zelf kon voortbewegen, maar na een paar dagen lukte me dat wel. De revalidatiearts verwachtte dat ik rechtszijdig verlamd zou blijven, maar na een paar weken begon mijn rechterbeen toch weer te bewegen. Dankzij fysiotherapie leerde ik weer stappen zetten: eerst met een driepoot en later zonder. Ik ben nu in en om huis mobiel zonder hulpmiddel, maar of ik ooit weer naaldhakken zal dragen, weet ik nog niet.
Mijn rechterarm beweegt nog niet goed en dat is lastig, want ik was altijd rechtshandig.’

‘Een ander probleem was apraxie. Ik wist de volgorde van handelingen niet meer. Bijvoorbeeld: als ik wilde tandenpoetsen, dan wist ik wat de tandenborstel was en wat de tandpasta, maar in welke volgorde ik er iets mee moet doen, dat wist ik niet. Ondertussen doe ik sommige dingen weer automatisch, maar bij andere dingen moet ik van te voren goed nadenken hoe ik het aanpak.’

Communiceren
‘Praten ging steeds beter. Haha, Bob zei op een gegeven moment: ‘Je kletst weer als vanouds; ik kom er niet tussen!’ Wel moet ik soms zoeken naar woorden, maar dat is steeds minder. Het kost me wel veel energie. Na een half uur gesprek ben ik vermoeid en dan ga ik fouten maken: ik zeg iets anders dan wat ik bedoel of ik kom niet op een woord.
Lezen kon ik in het begin helemaal niet. Bob heeft alle kaarten, brieven en appjes die ik kreeg aan me voorgelezen. Ik ben nu bezig om weer begrijpend te leren lezen: ik zie de letters en herken de woorden, maar geef er nog niet altijd de juiste betekenis aan. En als ik dan moet terug vertellen wat ik heb gelezen, dan maak ik er een ander verhaal van.
Schrijven is echt een probleem: ik weet wat ik wil vertellen, maar ik kan dat niet omzetten in woorden en zinnen en die opschrijven of intypen.’

(Ank in het revalidatiecentrum)

Tekenen en schilderen
‘Ik ben in het revalidatiecentrum ook weer begonnen met tekenen en schilderen. Met rechts lukt dat niet meer, dus ik moet met mijn linkerhand een heel nieuwe manier van schilderen gaan ontwikkelen. Wat ik maak, lijkt nog helemaal nergens naar, maar ik vind het ontzettend leuk om te doen. Dat was ook fijn om te ontdekken: dat ik er veel plezier in heb.
De afgelopen anderhalve maand ben ik in het weekend naar huis gegaan. Het was heel fijn om weer in mijn vertrouwde omgeving te zijn.’

(Gemaakt met de linkerhand op 25 oktober 2020 en op 4 november 2020)

Naar huis, maar nog niet klaar
‘En vanaf vandaag – 11 december 2020 – ben ik weer helemaal thuis!
Dik drie maanden heb ik in het revalidatiecentrum gewoond en nu is de interne therapie klaar. Ik ben er ook aan toe om weer thuis te zijn.
De komende tijd ga ik nog wel drie dagdelen in de week naar het revalidatiecentrum voor poliklinische therapie. Die richt zich vooral op spraak, lezen en schrijven.
Ik ben al heel blij dat ik zo ver heb kunnen komen. Alles wat er nu nog bij komt, zie ik echt als een cadeautje.’

‘Ik heb heel veel steun gehad van de mensen dicht om mij heen. Van Bob, van de kinderen en de kleinkinderen. En alle mensen die iets van zich hebben laten horen ben ik zo dankbaar. Dank jullie wel voor jullie bericht, je kaart, appje, bloemen of wat dan ook. Het betekent heel veel voor mij.’

Kunst-Zinnig-Brein
‘Ik heb in de afgelopen maanden heel erg veel gedacht aan Kunst-Zinnig-Brein en had ons boek altijd dichtbij.
De vrijwilligers hebben me voortdurend op de hoogte gehouden van wat er vanaf september allemaal gebeurde met Kunst-Zinnig-Brein. Wat mooi om te zien dat er zo veel toch nog is doorgegaan, ondanks corona.
Ik ben altijd de aanjager geweest, maar ik weet nu dat wat er ook gebeurt: Kunst-Zinnig-Brein gaat door. Groot compliment aan de kunstcommissie en de vrijwilligers!
Hoe het met mij en Kunst-Zinnig-Brein in de toekomst zal gaan: ik weet het nog niet. Maar ik zal altijd betrokken blijven!’

 

(Het ‘atelier’ in het revalidatiecentrum en het schilderij, gemaakt met de rechterhand!)

Verhaal vertellen
‘Ik wil mijn verhaal vertellen. Wat er gebeurt als hersenletsel je overkomt, dat heb ik nu zelf ervaren.
Er zitten moeilijke en verdrietige kanten aan mijn verhaal, maar ik vond het ook heel boeiend om het van de andere kant mee te maken. Ik denk dat ik zo ver ben gekomen doordat ik er hard voor heb geknokt. Ik was enorm gemotiveerd. Het proces van herstel is ingewikkeld; ik heb zo veel geleerd. Ik weet zeker dat mijn ervaringen waardevol zijn om te delen.
Dus mijn verhaal wil ik gaan vertellen,’ besluit Ank. ‘Samen met Bas ga ik regelmatig vertellen over hoe het herstel ging, wat ik heb meegemaakt, hoe ik dat heb ervaren en hoe het nu gaat.’

Ank en Bas
11 december 2020

 

(Ank en Bas in het revalidatiecentrum op 11 oktober 2020)

De komende tijd zullen er onregelmatig verhalen van Ank verschijnen over de verschillende dingen die zij in het proces van herstel heeft meegemaakt of nu meemaakt.

Foto’s: Bob Kempink en Bas Langereis