Kunst-Zinnig-Brein in tijden van corona (12): Riet Marsman
De kunstenaars van Kunst-Zinnig-Brein kunnen elkaar in deze dagen niet ontmoeten, maar zij zitten niet stil. In deze serie laten we zien hoe we thuis bezig zijn met het schilderen. Je ziet ons aan het werk en zoals gebruikelijk vertellen we er een verhaal bij.
Vandaag in deel 12: Riet.
‘Het zit Riet niet mee,’ vertelt Ank Kempink, de aanjager en schilderdocent van Kunst-Zinnig-Brein. ‘Ze werd erg ziek en moest naar het ziekenhuis. Wat ze daar meemaakte, vertelt ze aan het eind van dit bericht. Het is nogal een verhaal, maar we zijn blij dat ze het wil delen.
Riet maakte vorig jaar voor de expositie Historisch Holland een schilderij van zeilboten. In het gedicht dat erbij hoort en dat hieronder staat, schrijft ze dat het schilderen haar rust geeft.
Als je haar lange verhaal daaronder hebt gelezen, begrijp je dat het haar niet lukt om in deze tijd te schilderen.’
–
Varend, kabbelend en peinzend
Iets vrolijks, na een moeilijke tijd.
Veel te verwerken gehad.
Lichamelijke achteruitgang.
Bij historisch Holland
Denk ik aan de schepen.
Ik mijn jeugd keek ik uren
Bij het schudden in de sluis.
Ieder jaar naar Rotterdam
Voor een rondvaart door de havens.
Ik zou wel op een woonark willen wonen.
-En dat terwijl ik niet kan zwemmen!!-
Water boeit mij. Geeft mij rust.
Ik heb met veel plezier aan dit schilderij gewerkt.
Ik kreeg de rust waar ik naar zocht.
Zelf zou ik in de eerste boot willen zijn,
Dan kan ik alles goed overzien.
-Ik vind het fijn om controle te hebben-
–
Riet Marsman
15 mei 2019
–
–
Heel onverwachts word ik met een grote infectie aan beide benen opgenomen in het ziekenhuis. Gelijk in de ambulance richting ziekenhuis krijgen we al met beschermende maatregelen te maken. Zowel personeel als ik krijgen een mondkapje voor. De ambulance kan dezelfde route rijden als normaal, terwijl er ook een aparte sluis is voor ambulances die coronapatiënten vervoeren. Op de spoedeisende hulp blijkt dat opname noodzakelijk is. Gelijk hoor ik ook dat coronapatiënten helemaal apart worden verpleegd, want ik maak me zorgen voor een eventuele besmetting.
Helaas word ik steeds zieker en benauwder. Op een gegeven moment zwaait de deur open en twee verpleegkundigen rijden mijn bed weg van de tweepersoonskamer. Ik ben helemaal verbaasd. Wat is er aan de hand? Verpleegkundigen in schorten, mutsen en mondkapjes nemen bij mij een test af. Ze vermoeden dat ik corona heb! Allerlei gedachten vliegen door mij heen. Er zijn mensen bij mij op bezoek geweest. En wat te denken van mijn kamergenote? Want als ik positief ben, moeten zij allemaal in quarantaine.
Met tranen die over mijn wangen rollen licht ik mijn vrienden in. Gelukkig reageren zij kalm en beheerst. We wachten in spanning op de uitslag. Die laat lang op zich wachten. Pas de volgende avond komt het verlossende woord: ik ben negatief getest. Iedereen reageert opgelucht.
Maar helaas verslechtert mijn toestand. Ik begin te hoesten en word steeds kortademiger. Een aantal dagen later komt de verpleegkundige mij vertellen dat ik overgeplaatst word naar een isolatiekamer op de corona-afdeling van het ziekenhuis. Er is nu toch een zware verdenking op corona. Als ik op de ‘voorkamer op de corona-afdeling’ kom, zie ik allemaal artsen en verpleegkundigen die zwaar ingepakt zijn, ook met plastic kappen over hun gezicht. Ik raak in paniek en heb mijn emoties niet meer in de hand. Ik word gelijk naar een aparte kamer gebracht en daar wordt er opnieuw een test bij mij afgenomen. Men bereid mij voor op overplaatsing naar de corona-afdeling. Ik voel me alleen en verloren.
Na een spannende en emotionele dag steekt een arts opeens zijn vinger omhoog bij de deur en lacht. De test is wederom negatief. Iedereen is blij en ik ga terug naar mijn eigen afdeling.
Een week later word ik overgeplaatst naar de afdeling reactivering van een verpleeghuis in Apeldoorn. Ik ben blij en gelukkig dat ik de dans ontsprongen ben.
Daarom ben ik totaal verbijsterd als ik de opeengepakte massa mensen zie die demonstreren op de Dam in Amsterdam. Ook de laconieke reacties die sommige mensen daarover hebben verbazen me. Ze weten echt niet waar ze het over hebben. Ik heb het ervaren als een ingrijpende gebeurtenis waarbij leven en dood dicht bij elkaar komen.
Laten we op elkaar blijven letten en elkaar steunen in de maatregelen die ons vanuit de overheid worden opgelegd. Alleen dan is deze crisis te overwinnen.
–
–
Riet Marsman
Kunstenaar bij Kunst-Zinnig-Brein
3 juni 2020